ΔΥΤΕΣ ΣΦΟΥΓΓΑΡΑΔΕΣ

Ένα επάγγελμα με ιστορία

Η Κάλυμνος, έχει αποκτήσει παγκόσμια φήμη σαν τόπος δυτών και σφουγγαράδων. Η σπογγαλιεία έχει μακραίωνη παράδοση στο νησί και συμβάλει στην οικονομική ευημερία του τόπου. Μαζί με την Κάρπαθο, την Κάσο, τη Νίσυρο, τη Σύμη και τη Χάλκη αποτελούν τις κύριες περιοχές καταγωγής των βουτηχτάδων (όπως λέγονται οι δύτες που βγάζουν από το βυθό της θάλασσας τα σφουγγάρια),που η δραστηριότητά τους απλώνεται σ' όλη την Ανατολική Μεσόγειο.

Τα τελευταία χρόνια έχουν μεταφέρει την τέχνη τους ακόμη και στην Αμερική, στον Κόλπο του Μεξικού και στη Φλώριντα.
Μέχρι και πριν λίγες δεκαετίες οι δύτες των Δωδεκανήσων καταδύονταν "γυμνοί", δηλαδή χωρίς να φορούν το ειδικό προστατευτικό σκάφανδρο και μάθαιναν την τέχνη τους με τρόπο εμπειρικό. Αυτοί ήταν οι περίφημοι βουτηχτάδες.Τώρα πια, χρησιμοποιούν ειδικά σκάφανδρα (ειδική εξάρτυση του δύτη που του δίνει οξυγόνο, επιτρέποντάς του έτσι να παραμένει κάτω από την επιφάνεια του νερού σε μεγάλο βάθος και για πολλή ώρα) και άλλες εκσυγχρονισμένες συσκευές, ενώ παράλληλα εκπαιδεύονται στην Κρατική Σχολή Δυτών της Καλύμνου, που είναι η μοναδική στο είδος της στην Ελλάδα που παρέχει στους απόφοιτους κρατικό επαγγελματικό δίπλωμα δύτη.
Οι Καλύμνιοι δύτες είναι διάσημοι σε όλη την Μεσόγειο και δεν χρησιμοποιούνται μόνο για την σπογγαλιεία, αλλά και για κάθε καταδυτική εργασία.
Για την ιστορία αναφέρουμε ότι οι παραδοσιακοί γυμνοί βουτηχτάδες, σταμάτησαν τις καταδύσεις το 1895. Από τότε όλοι χρησιμοποιούν τα σκάφανδρα και τηρούν όλα τα μέτρα ασφάλειας.

http://www.axortagos.gr/naftiko-mouseio-apektise-to-trikeri.html

ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΚΙΑΔΕΝΗ

Η Παναγιά η Σκιαδενή όπως και η ιστορία της είναι στενά συνδεδεμένη με τη θάλασσα και το μοναστήρι της δε βρίσκεται  μακριά από την ακτή. Όπως  ακούγεται κάποτε Άραβες πειρατές με τρία καράβια καθώς έπλεαν στη θάλασσα είδαν από μακριά το μοναστήρι και αποφάσισαν να το ληστέψουν. Αφού βγήκαν στην στεριά, το προσέγγισαν και το λήστεψαν, κλέβοντας παράλληλα τους πολύτιμους λίθους που στόλιζαν την εικόνα της Παναγιάς της Σκιαδενής. Η Παναγιά λέγεται ότι ύστερα από αυτό νευρίασε και καθώς οι πειρατές επιβιβάστηκαν στα καράβια τους και ετοιμάζονταν να φύγουν με τα λάφυρα, η Παναγιά πέτρωσε αυτούς και τα καράβια τους. Έτσι σήμερα αν κάποιος κοιτάξει από το μοναστήρι προς τη θάλασσα θα δει τρεις βράχους που μοιάζουν με μικρά καράβια.

Θάλασσα και Μυθολογία

Η Θάλασσα κατά την ελληνική μυθολογία ήταν η ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα της έννοιας του αλμυρού υγρού στοιχείου και προστάτιδα αυτού. Ήταν κόρη κατ΄ άλλους της Γαίας και μόνο αυτής που κατά τον ίδιο τρόπο, δηλαδή μόνο από τις δημιουργικές δυνάμεις που κληρονόμησε από το Χάος, και χωρίς τη βοήθεια του Έρωτος, κυοφόρησε τον Ουρανό και τα Όρη. Κατ΄ άλλες μυθολογικές παραδόσεις η Θάλασσα ήταν κόρη του Αιθέρα και της Ημέρας, μητέρα των Ροδίων, των Τελχινών καθώς και της Αφροδίτης.
Παραστάσεις της θεότητας αυτής υπήρχαν ελάχιστες με σαφή υπεροχή του θεού Ποσειδώνα. Από τις πιο ονομαστές απ΄ αυτές ήταν, ήταν εκείνη στο Ναό του Ποσειδώνα στην αρχαία Κόρινθο που φερόταν η Θάλασσα, στη βάση συμπλέγματος του θεού Ποσειδώνα με την Αμφιτρίτη, να κρατά στην αγκαλιά της την κόρη της Αφροδίτη, περιστοιχιζόμενη από τις Νηρηίδες.

                              ΜΟΥΣΙΚΗ ΧΟΡΟΣ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ


Η μουσική και ο χορός είναι για εμένα ότι η θάλασσα για τα ψάρια. Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς μελωδία, όπως τον ήχο των κυμάτων, χωρίς λίκνισμα, όπως τον χορό των κυμάτων.
Χορεύοντας και τραγουδώντας νιώθω ότι πετάω σαν τα άσπρα γλαροπούλια πανω από τα αφρισμένα νερά που μόλις μία βάρκα πέρασε γεμάτη πραμάτεια.
Παίζοντας λύρα νομίζω ότι αφήνομαι στο απέραντο γαλάζιο να με ταξιδεύει σε διάφορα πελάγη.
Βαρκάρης στα όνειρα και τα θέλω μου ο "σκοπός".
Ο σκοπός ο παραδοσιακός ο σύγχρονος, ο σκοπός που γεμίζει τα πνευμόνια σου οξυγόνο, ο σκοπός που σε κάνει να ρίξεις μακροβούτι για να πας από την μία μεριά στην άλλη.
Κάνοντας λοιπόν το μακροβούτι μου, βγαίνω σε έναν κόσμο τόσο διαφορετικό και τόσο ίδιο συνάμα.
Από την μία μεριά ακούω τον Νικόλα τον Ξυλούρη ή Ψαρονίκο όπως των γνώριζαν στον τόπο του τα Ανώγεια να τραγουδάει το "αγρίμια και αγριμάκια μου", τον μεγάλο λυράρη και δάσκαλο Κώστα Μουντάκη με το παρατσόυκλι Κελαϊδής να τραγουδάει τον αποχαιρετισμό, από την άλλη ακούω τους Pink Floyd και το Another brick in the wall. 
 Κλείνοντας όμως τα μάτια βλέπω οτι έχουν όλοι το ίδιο πάθος για επικοινωνια αυτή που μόνο ο χορός και η μουσική μπορούν να σου τα δώσουν.
Νομίζω οτι την μουσική, τον χορό και την θάλασσα δεν μπορουμε να τα ημερεψουμε γιατι είναι σαν τον αφρό που πάς να τον πιάσεις και αυτός φεύγει μέσα από τα χέρια σου δεν έχεις λοιπόν παρά να κάνεις το ταξίδι που σου υπόσχονται και μην φοβάσαι η Ιθάκη είναι κοντά

Δημιουργος: Μαρία Θαρρενή Λουίζου

Βασιλικη Συναγριδα!!!

Αφιέρωμα για την ομάδα μας στο περιοδικό "ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ"

Πατήστε εδώ για να δείτε το άρθρο

http://www.rodos-press.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4533%3A2014-02-02-11-04-49&catid=168&lang=el

                                        Το Ανέγγιχτό μου
Ηλιβοασίλεμά  μου ωραίο
που δεν σε έχω επισκεπτεί ακόμη.
Ελπίζω να με περιμένεις,
στο ίδιο το κατώφλι.
Εκεί να'σαι πάντα
Υπόσχομαι να μην σε ξεχάσω
και ελπίζω να απολαύσω,
κάθε λίγο και λιγάκι
γλυκά το άρωμα σου.
Για όσο μένω εδώ,
στην ψυχή μου ζεις εσυ
και η παράδεισος γραμμένη πάνω σου.
Απομένει εκεί, στο ίδιο μέρος
με την ιδια αφορμή...
Αφού υπάρχεις εσύ, και τίποτε άλλο
δεν χρειάζεται
να αναφερθεί.

Δημιουργός: Κριστίνα Μάριτς

Blue Holes Project

About the Project

Submerged caves—found both on land and in the sea—are among the least studied and most threatened habitats on Earth. These systems, which hold the drinking water for many of the world’s inhabitants and influence the health of nearby marine ecosystems, also boast a unique biodiversity of microbial and multicellular life. In addition they provide a window into the distant past, as the cave’s geological formations can be analyzed to reconstruct past climate and the unique water chemistry of the blue holes has preserved skeletal remains of Paleo-Indian as well as extinct and still living species.

In 2008, Expeditions Council grantee Kenny Broad and his team, in collaboration with The National Museum of the Bahamas, began the Blue Holes Project, a comprehensive exploration of the biological, geological and cultural characteristics of anchialine caves (marine groundwater caves called inland blue holes) and submarine caves (known as ocean blue holes) of the Bahamas.

Blue holes can run extremely deep underground, with one Bahamian blue hole exceeding 600 feet (180 meters) below sea level, and contain a series of mazelike passageways going miles in many directions. These cave systems can transition from giant rooms to tiny holes that divers must remove all of their gear in order to squeeze through. To add to the challenge, currents reverse in the ocean caves, making timing of dives critical. All in all, a difficult place to explore and even more challenging to achieve the range of scientific and filming goals that the team has on their agenda.

The Bahamas in particular is one of the few places that afford the opportunity for original exploration and multidisciplinary science in one shot. The inland underground systems serve as aquifers that contain the rain water that percolates down through the porous limestone. In these geologic reservoirs, a thin lens of the lighter freshwater floats above the denser salt water. In addition to its critical role as a source of potable water, this underground world is home to dozens of new species, including a new class of crustaceans. The Bahamian archipelago spans almost 1,000 miles (1,609.3 kilometers), allowing the team to test theories of human and animal migration, and to reconstruct regional climate back hundreds of thousands of years. These reconstructions can help us understand the extent and rates of global sea level rise as well as occurrences of abrupt climate change, both important issues in the face of global warming.

Many of these cave systems are extremely vulnerable to current development plans. Information gathered during the Blue Hole Project will be integrated into a resource-management plan being developed by the agency charged with leading the protection of these resources: the Bahamian government's Antiquities, Monuments and Museums Corporation (AMMC).

http://kids.nationalgeographic.com/kids/photos/gallery/blue-holes/#/kids-wes-skiles-10_59496_600x450.jpg

"Παναγία Θαλασσομαχούσα Ζακύνθου"

Η ιστορική εικόνα της Ιεράς Μονής Στροφάδων Ζακύνθου ήταν αρχικά φυλαγμένη στην Κωνσταντινούπολη. Στα χρόνια της εικονομαχίας οι χριστιανοί την έριξαν στη θάλασσα, για να διαφυλαχθεί και να σωθεί από τη μανία των διωκτών. Η θαυματουργός εικόνα στάθηκε όρθια και κατευθύνθηκε προς την Ιερά Μονή Στροφάδων Ζακύνθου. Ο ηγούμενος κοι οι Πατέρες την παρέλαβαν με δεήσεις και παρακλήσεις και την τοποθέτησαν στο Καθολικό της Μονής. Την ονομασία θαλασσομαχούσα η εικόνα την οφείλει σύμφωνα με την παράδοση, στο γεγονός ότι πάλεψε με τα κύματα και έφτασε στο Μοναστήρι χωρίς να καταστραφεί. Ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Ζακύνθου.

https://www.youtube.com/watch?v=fF96BeOYi98

Η ναυμαχία του Μίντγουεϊ (νήσος σε απόσταση περίπου 2.000 χλμ ΒΔ των νήσων Χαβάη) μεταξύ Αμερικανικού και Ιαπωνικού στόλου υπήρξε μια από τις πιο φημισμένες συγκρούσεις του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στον Ειρηνικό. Έλαβε χώρα κάπου 6 μήνες μετά την καταστροφή στο Περλ Χάρμπορ, στις 4 ως 7 Ιουνίου 1942, και θεωρείται σημείο στροφής της μέχρι τότε ακατάσχετης νικηφόρας πορείας των Ιαπώνων στον Ειρηνικό. Αρκετοί ιστορικοί την χαρακτήρισαν ως το «Ελ Αλαμέιν» του Ειρηνικού, αλλά κάπου 50 χρόνια αργότερα άλλοι μελετητές την θεώρησαν ως «ανέλπιστη νίκη», η οποία ωστόσο για πρώτη φορά έδρασε σαν ισχυρό αντίβαρο στην εξαιρετικά μειονεκτική θέση των ΗΠΑ από την αρχή του πολέμου έναντι της Ιαπωνίας.

Το πραγματικό σημείο καμπής στον Ειρηνικό θα κριθεί μετά από 5 μήνες στην αεροναυμαχία της Σάντα Κρουζ (25-27 Οκτωβρίου 1942) όπου, αν και το αποτέλεσμα μπορεί να κριθεί ισόπαλο, εντούτοις οι Ιάπωνες εγκατέλειψαν για πάντα την κατακτητική τους οδό μετά από διπλή ήττα (Σάντα Κρουζ στη θάλασσα και Γκουανταλκανάλ στην ξηρά) οπότε και αυτοπεριορίστηκαν του λοιπού στη διατήρηση μιας αμυντικής ζώνης στα μητροπολιτικά τους ύδατα χωρίς ποτέ πια στο μέλλον να μπορέσουν να επεκταθούν περισσότερο.

Η ναυμαχία της Λήμνου στις 5 Ιανουαρίου 1913, ήταν η δεύτερη από τις δύο μεγάλες ναυμαχίες μεταξύ του Ελληνικού Βασιλικού Ναυτικού και του Οθωμανικού Στόλου κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο που πραγματοποιήθηκε στην περιοχή της νήσου Λήμνου, εξ ου και η ονομασία της. Η ναυμαχία έληξε με νίκη του ελληνικού στόλου και τον εγκλεισμό του οθωμανικού εντός των Δαρδανελίων στη δεκαετία που ακολούθησε.

Αποτελέσματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η απόσυρση του οθωμανικού στόλου στα στενά των Δαρδανελλίων επιβεβαιώθηκε από τον Ανθυποπλοίαρχο Μιχαήλ Μουτούση και το Σημαιοφόρο Αριστείδη Μωραϊτίνη στις 24 Ιανουαρίου 1913, οι οποίοι σε μια αποστολή της ναυτικής αεροπορίας, με υδροπλάνο τύπου Μωρίς Φαρμάν εντόπισαν τον εχθρικό στόλο στη ναυτική βάση Nagara. Κατά τη διάρκεια της πτήσης τους σχεδίασαν ένα ακριβές διάγραμμα των θέσεων του οθωμανικού στόλου, εναντίον του οποίου έριξαν τέσσερις βόμβες. Οι Μουτούσης και Μωραϊτίνης διένησαν μία διαδρομή πάνω από 180 χιλιόμετρα, διάρκειας 2 ωρών και 20 λεπτών για να ολοκληρώσουν την αποστολή τους, η οποία αναφέρθηκε ευρέως τόσο στον Ελληνικό όσο και στο Διεθνή Τύπο.

Το αποτέλεσμα του αγώνα συνετέλεσε στο μέγιστο βαθμό ώστε η Ελλάδα να μπει στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο δύο χρόνια αργότερα, στο πλευρό των συμμάχων όπου ο τότε Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος μετά την έκβαση του πολέμου πέτυχε έναν τεράστιο διπλωματικό και πολιτικό θρίαμβο και δημιούργησε μια Ελλάδα που μόνο τα όνειρα των ποιητών του έθνους μπορούσαν να συλλάβουν, μέχρι να εμφανιστεί ξανά ο πατροπαράδοτος εχθρός της χώρας, ο διχασμός.

Το στρατηγικό αποτέλεσμα της ναυμαχίας ήταν ο Τουρκικός στόλος να μην επιχειρήσει ξανά έξω από τα Δαρδανέλλια κατά τη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν, αφήνοντας την κυριαρχία του Αιγαίου στην Ελληνικό στόλο.

Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας (αρχαία ελληνικά Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος) διεξήχθη στις 22 Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ, στα Στενά της Σαλαμίνας (στον Σαρωνικό Κόλπο, κοντά στην Αθήνα) μεταξύ της συμμαχίας των ελληνικών πόλεων-κρατών και της Περσικής Αυτοκρατορίας. Η ναυμαχία της Σαλαμίνας αποτέλεσε την σημαντικότερη σύγκρουση και την αρχή του τέλους της δεύτερης περσικής εισβολής στην Ελλάδα, η οποία ξεκίνησε το 480 π.Χ.
Αρχικά, οι Έλληνες σχεδίαζαν να σταματήσουν τους Πέρσες στις Θερμοπύλες και στο Αρτεμίσιο (ξηρά και θάλασσα αντίστοιχα). Στη μάχη των Θερμοπυλών, οι Πέρσες εξολόθρευσαν τους Έλληνες, χάρη στην προδοσία του Εφιάλτη. Στο Αρτεμίσιο, ο συμμαχικός στόλος έχασε περίπου τα μισά πλοία του, ενώ ο περσικός στόλος έχασε το 1/4 των πλοίων του. Μόλις οι Σύμμαχοι πληροφορήθηκαν για την καταστροφή στις Θερμοπύλες αποφάσισαν να υποχωρήσουν. Αυτό επέτρεψε στους Πέρσες να καταλάβουν τη Βοιωτία και την Αττική.
Οι Πελοποννήσιοι ήθελαν να σταματήσουν τον περσικό στόλο στον Ισθμό της Κορίνθου. Παρ' όλ' αυτά, ο Αθηναίος στρατηγός και πολιτικός Θεμιστοκλής έπεισε τους Έλληνες να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες στη Σαλαμίνα, ελπίζοντας ότι μια νίκη θα εμπόδιζε τους Πέρσες να εισβάλουν στην Πελοπόννησο. Ο Θεμιστοκλής ανάγκασε τον Ξέρξη να επιτεθεί στα Στενά της Σαλαμίνας, όπου η αριθμητική υπεροχή των Περσών ήταν άχρηστη και προβληματική. Στη ναυμαχία, ο ελληνικός στόλος πέτυχε μια σημαντική νίκη, αφού κατέστρεψε 300 περσικά πλοία.
Μετά τη ναυμαχία, ο Ξέρξης, μαζί με ένα μεγάλο μέρος του στρατού, επέστρεψε στην Ασία, ενώ για την υποταγή της Ελλάδος παρέμεινε ο Μαρδόνιος με τον υπόλοιπο περσικό στρατό. Αλλά το 479 π.Χ. οι Πέρσες υπέστησαν σοβαρή ήττα στις Πλαταιές και στη Μυκάλη και σταμάτησαν τις επιθέσεις τους στην ηπειρωτική Ελλάδα. Λίγο αργότερα, οι Έλληνες πέρασαν στην αντεπίθεση. Σύμφωνα με τους ιστορικούς, αν οι Πέρσες νικούσαν στη Σαλαμίνα, θα είχε σταματήσει η ανάπτυξη της Ελλάδος, και κατά συνέπεια ο δυτικός πολιτισμός δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα. Γι' αυτό, η ναυμαχία της Σαλαμίνας θεωρείται από τις πιο σημαντικές μάχες στην ανθρώπινη ιστορία

Ναυμαχία του Γέροντα

Η ναυμαχία αυτή ήταν η μεγαλύτερη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και έλαβαν μέρος 100 Τουρκικά Αιγυπτιακά Αλγερινά και Τυνησιακά πλοία εναντίον 75 περίπου Ελληνικών πλοίων. Ο Ισλαμικός στόλος συνετρίβη και μάλιστα συνελήφθη αιχμάλωτος ο ναύαρχος της Τυνησίας.
Έλαβε χώρα στις 29 Αυγούστου 1824 απέναντι από τη Λέρο, ανάμεσα στον τουρκοαιγυπτιακό στόλο, υπό την αρχηγία του Ιμπραήμ και του Χοσρέφ Πασά, και του ελληνικού, που αποτελούνταν κυρίως από πυρπολικά από την Ύδρα και τις Σπέτσες και που διοικούσε ο Ανδρέας Μιαούλης. Την ναυμαχία παρακολούθησαν πολλοί κάτοικοι της Λέρου από τα υψώματα του νησιού. Πολλά τουρκικά πλοία χάθηκαν, ενώ ο Υδραίος Βατικιώτης πυρπόλησε μια τυνησιακή φρεγάτα. Ο Τουρκικός στόλος διασπάσθηκε, ενώ μετά την πυρπόληση τολμηροί ψαράδες πλησίασαν με τα καΐκια τους και λαφυραγώγησαν το πεδίο της μάχης. Με το τέλος της μέρας ο τουρκικός στόλος αποσύρθηκε προς την Αλικαρνασσό.
Αξιολόγηση της μάχης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ναυμαχία του Γέροντα εξασφάλισε τη Σάμο από τον τουρκικό στόλο, ενώ από τη μάχη έμεινε γνωστή η φράση «κάνω τσατάλια» (καταστρέφω) από το όνομα του κόλπου της Μικράς Ασίας κοντά στον οποίο έγινε η ναυμαχία. Αν η ναυμαχία αυτή είχε διαφορετικό αποτέλεσμα θα είχε καταστραφεί πιθανότατα η Σάμος με αποτέλεσμα να ολοκληρωθεί το σχέδιο των Οθωμανών για την καταστροφή του ναυτικού των Ελλήνων πριν την εισβολή τους στην Πελοπόννησο από τη θάλασσα. Στα πλαίσια αυτού του σχεδίου καταστράφηκαν τα Ψαρά από τον Τουρκικό στόλο και η Κάσος από τον Αιγυπτιακό στόλο, ενώ νωρίτερα είχε καταπνιγεί η επανάσταση στην Κρήτη. Η ήττα αυτή ήταν η μεγαλύτερη στην ιστορία του Οθωμανικού ναυτικού αν ληφθεί υπόψη ότι τα Ελληνικά πλοία δεν ήταν πολεμικά αλλά εμπορικά εξοπλισμένα. Παρ' όλο που η Σάμος σώθηκε και μετά την Επανάσταση, μολονότι δεν ενώθηκε με την Ελλάδα έμεινε ανεξάρτητη, οι Οθωμανοί συνέχισαν την εκτέλεση του σχεδίου τους με την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο την επόμενη χρονιά. Αν όμως είχαν νικήσει τον Ελληνικό στόλο η Ελλάδα θα είχε υποδουλωθεί πριν προλάβουν να έρθουν οι Ευρωπαίοι και η ναυμαχία του Ναβαρίνου δεν θα είχε γίνει ποτέ.

Το Ιστορικό της Ναυμαχίας

Με την ονομασία Ναυμαχία της Ναυπάκτου παρέμεινε στην ιστορία η ναυμαχία που έγινε στις 7 Οκτωβρίου του 1571 όπου συγκρούστηκε ο ενωμένος στόλος της Ισπανίας, της Βενετίας, της Γένοβας, της Νεάπολης και Σικελίας και του Πάπα ενάντια στον ενιαίο στόλο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η δε ονομασία της προήλθε όχι από την πόλη της Ναυπάκτου αλλά από την ονομασία (θέση) του Κόλπου που έγινε η ναυμαχία, επειδή τότε ολόκληρος ο Κόλπος λεγόταν από τους Ενετούς "Κόλπος της Ναυπάκτου".

Η Ναυμαχία της Ναυπάκτου είναι μια από τις σημαντικότερες ναυμαχίες στην παγκόσμια ιστορία και αμέσως μετά τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, η ιστορικότερη και σημαντικότερη ναυμαχία. Για πολλούς δε αποτελεί ιστορικό ορόσημο που έκρινε την τύχη του κόσμου και την εξέλιξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού, καθώς δύο διαφορετικοί πολιτισμοί -η Οθωμανική αυτοκρατορία και η Δύση- συγκρούστηκαν σ' έναν τιτάνιο αγώνα, μια διαμάχη που "αποτυπώθηκε" δραματικά με τη σύρραξη δύο πάνοπλων στόλων.

Ο ναύαρχος Ζουριέν ντε λε Γραβιέρ υποστήριξε πως "η τύχη του κόσμου τρεις φορές εξαρτήθηκε από την έκβαση μιας ναυτικής σύρραξης: στη Σαλαμίνα, στο Άκτιο και στη Ναύπακτο", ενώ ο ιστορικός Paryta χαρακτήρισε την έκβαση της Ναυμαχίας ως "σπάνιο φαινόμενο όλων των αιώνων, γεγονός απρόοπτο που έσωσε τον κόσμο και τον πολιτισμό".

Πως ξεκίνησαν όλα

Η ραγδαία επέκταση των Τούρκων, μετά τη κατάληψη της Κύπρου από τον Σουλτάνο Σελήμ Β΄, τον Αύγουστο του 1570, οι σφαγές των παραδοθέντων Ενετών από τους Τούρκους και τέλος η εκδίωξη των Ενετών από τη Ναύπακτο, που αντικειμενικά αποτελούσε το τελευταίο προπύργιο, δεν άφηνε περιθώρια στην Χριστιανική Δύση για ολιγωρία. Η προκλητική στάση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας έναντι των χριστιανικών κρατών οδήγησε τον Πάπα της Ρώμης Πίο τον Β΄ να απευθύνει έκκληση στους χριστιανούς ηγεμόνες της Δύσης να ενωθούν σε μια νέα σταυροφορία για να αντιμετωπίσουν την Οθωμανική απειλή.

Η έκκλησή του ωστόσο βρήκε περιορισμένη απήχηση καθότι οι περισσότεροι ηγεμόνες εξαντλούνταν σε εσωτερικές διαμάχες και έκριναν άκαιρη και επικίνδυνη την επιχείρηση αυτή. Τελικά, η Ισπανία, η Ενετική Δημοκρατία, η Σαβοΐα, η Νεάπολη, τα παπικά κράτη και η Μάλτα ανταποκρίθηκαν και υπέγραψαν μια συνθήκη Ιερής Συμμαχίας και πιο συγκεκριμένα "Ιερό Συνασπισμό" (Sacra Liga). Αρχηγός της ναυτικής σταυροφορίας επιλέχθηκε ο Δον Ζουάν ο Αυστριακός.

Ο συμμαχικός στόλος συγκεντρώθηκε στην Μεσσήνη της Ιταλίας στις 2 Οκτωβρίου 1571 μ.Χ. από όπου απέπλευσε και αφού πέρασε από την Κέρκυρα και αγκυροβόλησε στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, πληροφορήθηκε ότι ο τουρκικός στόλος με επικεφαλής τον αρχιναύαρχο Μουεζίν Ζαδέ Αλή είχε ελλιμενιστεί στη Ναύπακτο.

Στις 7 Οκτωβρίου 1571 οι δύο στόλοι πάνοπλοι, συγκρούστηκαν λίγα μίλια δυτικά της Ναυπάκτου. Ο τουρκικός στόλος παρ’ ότι ήταν πειθαρχικός και εμπειροπόλεμος, δεν στάθηκε ικανός να κάμψει το σθένος του στόλου της Δύσης που είχε λάβει την μορφή Ιερού Αγώνα των Χριστιανών κατά των Οθωμανών. Έτσι χρειάσθηκαν μόνο πέντε ώρες για να διαλυθεί ο μύθος του ανίκητου στόλου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και να ανακοπεί η φονταμενταλιστική ορμή του Ισλαμισμού προς την Ευρώπη, προφυλάσσοντας έτσι την συνέχεια του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Η μαρτυρία του διάσημου συγγραφέα του Δον Κιχώτη Θερβάντες, με την ιδιότητα του πολεμιστή που τραυματίστηκε κι έχασε το χέρι του στην ναυμαχία, δίνει το στίγμα της σπουδαιότητας της: "Εκείνη την ημέρα διαλύθηκε η, σε ολόκληρο τον κόσμο, διαδεδομένη πεποίθηση πως οι Τούρκοι ήταν αήττητοι στη θάλασσα."

Η σύγκρουση των δύο στόλων εξελίχθηκε σε τιτανομαχία με τεράστιες απώλειες και για τις δύο παρατάξεις. Δοξολογίες, κανονιοβολισμοί, λαϊκές εκδηλώσεις, ποιήματα, μετάλλια, πίνακες, αγάλματα, αποθανάτισαν αυτή την Ναυμαχία σύμβολο, που σημειολόγισε την απρόσκοπτη πολιτισμική εξέλιξη.

Με την ονομασία "Battaglia di Lepanto" η Ναυμαχία έμεινε ορόσημο στην ιστορία και έδωσε πολλαπλά τροφή στην Τέχνη

Aπο τα πανάρχαια χρόνια ο άνθρωπος και πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες προσπαθούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα ...ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ; 
Το δύσκολο αυτό ερώτημα οδήγησε τους Έλληνες Φιλόσοφους στα δύσκολα και ανεξιχνίαστα μονοπάτια της Φυσικής, των Μαθηματικών, της Αστρονομίας και γενικά των θετικών Επιστημών και οι γνώσεις τους επέτρεψαν στους τότε Έλληνες ναυσιπλόους να πραγματοποιήσουν ταξίδια που ακόμη και με τα σημερινά σύγχρονα όργανα θεωρούνται δύσκολα και επικίνδυνα.

H έρευνα για την εύρεση μεθόδων και οργάνων που να βοηθούν τον άνθρωπο να υπολογίζει με ακρίβεια την θέση του από τα βάθη των αιώνων έχει καταλήξει σήμερα στο Δορυφορικό Σύστημα Ναυσιπλοίας (ΔΟΣΥΝ). 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΡΧΙΣΕ ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΤΣΙ:

Από μελέτες του Έλληνα αστρονόμου τής Ν.Α.S.A των ΗΠΑ, Κωνσταντίνου Χασάπη πάνω στις αστρονομικές παρατηρήσεις που εξάγονται από τους Ορφικούς ύμνους και από τα 2 χιλιάδες ευρήματα της Αμερικανίδας Αρχαιολόγου Ενριέτας Μερτζ, φαίνεται ότι ο Ιάσονας με την ΑΡΓΩ και τους συντρόφους του πραγματοποίησε την ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤEΙΑ, όσο απίστευτο και εάν φαίνεται, κοντά στο 11,835 Π.Χ! Όχι προς την Μαύρη Θάλασσα και τον Εύξεινο Πόντο αλλά αφού πέρασαν δια μέσου των Αζορών νήσων έπλευσαν προς την Αιτή, την Νότια Αμερική την Βενεζουέλα και την Γουιάνα περνώντας από τις εκβολές του Αμαζονίου και παραπλέοντας όλη την ακτή της Βραζιλίας φαίνεται να έφθασαν στην Ουραγουάη μπήκαν και έπλευσαν μέσα στον ποταμό Ρίο Ντε Λα Πλάτα μέσω του οποίου έφθασαν στις πλούσιες σε χρυσό, προσβάσεις των Ανδεων και στο βασίλειο του Αιήτη.

Xάρτες των πιθανών πλεύσεων των ΑΡΓΟΝΑΥΤΩΝ και του ΟΔΥΣΣΕΑ μαζί με δείγμα από τις 2 χιλιάδες και πλέον των ευρημάτων της Αμερικανής Αρχαιολόγου Μέρτζ στα σύνορα Βραζιλίας και Ουραγουάης ("ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ" Ιωάννη Πασσά - εκδ."ΗΛΙΟΥ".)

Εν συνεχεία κατά την περίοδο 6000-3000 Π.Χ έχουμε την αλματώδη ανάπτυξη στην ναυσιπλοία και Ναυτική τέχνη του ΜΙΝΩΙΚΟΥ KAI ΜΥΚΗΝΑΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Γύρω στα 1450 Π.Χ είναι πιθανόν η ΟΔΥΣΣΕΙΑ και οι τότε γνωστές μέθοδοι ναυσιπλοίας να έφεραν τον ΟΔΥΣΣΕΑ μέχρι και τον Καναδά (New foundland).

Το 900 Π.Χ οι Έλληνες ναυτικοί έκαναν ταξίδια μέχρι την Κορνουάλη της Αγγλίας για να μαζέψουν και να μεταφέρουν ΚΑΣΣΙΤΕΡΟ (τσίγκο) στη Ελλάδα χρησιμοποιώντας και τις γνώσεις που είχαν για τον ΠΟΛΙΚΟ ΑΣΤΕΡΑ.

Οι πρώτες προσπάθειες για δημιουργία Ναυτικών χαρτών και τοποθέτηση στίγματος πάνω σε αυτούς παρουσιάζονται κατά την εποχή του ΘΑΛΗ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΙΟΥ (624-545 Π.Χ). Το 600 Π.Χ ο ΘΑΛΗΣ ανακάλυψε την ΓΝΩΜΟΝΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα γνωρίζοντας ότι η Γη είναι ΣΦΑΙΡΙΚΗ και ήταν ο πρώτος που μοίρασε τον χρόνο σε 365 ημέρες. Πρόβλεψε την έκλειψη του ηλίου το 585 Π.Χ.. 

Η πρόβλεψη του ΘΑΛΗ και το ίδιο το φαινόμενο, κατατρόμαξε και σταμάτησε μεγάλη μάχη μεταξύ των Μήδων και των Λυδίων. Οι γνώσεις του ΘΑΛΗ καθόριζαν τις γνώσεις ναυσιπλοίας, Αστρονομίας και Χαρτογραφίας για 700 και πλέον χρόνια μετά από αυτόν, μέχρι την εποχή της Αναγέννησης και σήμερα.

Tην ίδια περίπου εποχή ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ υποστήριξε ότι η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΣΦΑΙΡΙΚΗ και κρατιέται στο διάστημα με δική της δύναμη. Είπε επίσης ότι Η ΓΗ, ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ, Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ περιφέρονται γύρο από μία "ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΥΡΑ" που ονόμασε "ΕΣΤΙΑ" και ότι ΑΠΟ ΤΗΝ "ΕΣΤΙΑ" ΦΩΤΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΣΩΜΑΤΑ.

Ο ΠΛΑΤΩΝ (427-347 Π.Χ) υποστήριξε ότι "Σφαιροειδές πάντων τελειότατον" και "η σφαίρα πολυχωρότερον".

Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ (400. Π.Χ.) υπολόγισε και έγραψε για την σκιά της Γης πάνω στην Σελήνη περιγράφοντας το φαινόμενο της ΕΚΛΕΙΨΗΣ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ επιβεβαιώνοντας την σφαιρικότητα της Γης αφού η σκιά ήταν κυκλική. Ο Αριστοτέλης στο έργο του "Μηχανική" περιγράφει την τέχνη ή την διαδικασία της "αναστροφής" ( διαδικασία αλλαγής της θέσης των ιστίων όταν ιστιοφόρο σκάφος κάνει στροφή από αριστερήνεμη πλεύση σε δεξήνεμη ή το αντίθετο) και γενικά την τέχνη της ιστιοπλοΐας.

Την ίδια εποχή ο ΕΥΔΟΞΟΣ Ο ΚΝΙΔΙΟΣ προσπάθησε να υπολογίσει την ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ και εισηγήθηκε ότι Η ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ βρίσκεται πάνω σε επιφάνειες φανταστικών σφαιρών με κέντρο την Γη. (θεωρία των ΕΠΙΚΥΚΛΙΩΝ).

To 350 Π.Χ. έγινε ίσως το μεγαλύτερο, αρχαιότερο ταξίδι για το οποίο υπάρχουν γραπτά στοιχεία από τον Έλληνα Αστρονόμο και πλοηγό ΠΥΘΕΑ ο οποίος είναι βέβαιο ότι περίπου το 350 π.Χ έφθασε στην Αγγλία, την Σκωτία στα Νορβηγικά φιόρδ τους ποταμούς της Γερμανίας και στη Βαλτική θάλασσα. Μία περικοπή από το Ναυτικό Ημερολόγιο του ΠΥΘΕΑ λεει τα ακόλουθα: " Από την Θόνη το ταξίδι στον Φάρο, ένα έρημο νησί, καλό καταφύγιο αλλά χωρίς νερό, είναι 150 στάδια....... από την είσοδο του όρμου των Πλινθίνων μέχρι τη Λευκή ακτή είναι ταξίδι μίας ημέρας και μίας νύχτας, αλλά πλέοντος γύρω από την άκρα του όρμου των Πλινθίνων, παίρνει διπλό χρόνο." 

O ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ Ο ΣΑΜΙΟΣ (310-250 Π.Χ) δίδασκε την ΗΛΙΟΚΕΝΤΡΙΚΗ θεωρία απορρίπτοντας την θεωρία της "ΕΣΤΙΑΣ" του Πυθαγόρα. ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΑΝ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ. Δυστυχώς τα πιο πολύτιμα συγγράμματα του Αρίσταρχου χάθηκαν κατά την πυρκαγιά/εμπρησμό της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Αποσπάσματα όμως των μελετών του περιγράφονται από τον ΑΡΧΙΜΗΔΗ στον "ΨΑΜΜΙΤΗ" 4-5. Από τον Αρίσταρχο χίλια και πλέον χρόνια μετά "υπέκλεψε" ο Κοπέρνικος τις πληροφορίες "για να κατασκευάσει τις "θεωρίες του" το 1543 μ.Χ.

Οι Αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν με ακρίβεια ότι η Γη είναι σφαιρική ο δε ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΗΣ τον 3ο αιώνα π.Χ υπολόγισε ο ίδιος την ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ σε 25 χιλιάδες μίλια ξηράς, ενώ μέχρι ακόμα και την εποχή της Αναγέννησης η Ευρώπη πίστευε ότι η Γη είναι ένας δίσκος όπου εάν κάποιος προχωρούσε μέχρι το άκρο θα έπεφτε στο κενό!

Σήμερα μετά από 2.500 χρόνια ξέρουμε ότι είναι 24,902 μίλια ξηράς ή 40,067,318 μέτρα (δηλαδή ο Ερατοσθένης έπεσε έξω 98 μίλια μόνο!!). Φαντασθείτε ότι 18 αιώνες μετά τον ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΗ, ο Jean Picard ανακοίνωσε στους Ευρωπαίους ότι σύμφωνα με τους υπολογισμούς του η περιφέρεια της Γης ήταν 24,500 μίλια ξηράς, (δηλαδή ο Picard το βρήκε με μεγαλύτερο σφάλμα -500 μίλια λάθος- από τον Ερατοσθένη!) Ο ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΗΣ ήταν φαίνεται ο πρώτος που μέτρησε το γεωγραφικό μήκος σε μοίρες και επίσης καθόρισε τις 16 κατευθύνσεις (ανεμολόγιο) από όπου μπορεί να φυσά ο άνεμος. Ο ίδιος χρησιμοποιούσε σφαίρες και δακτυλίους για την αναπαράσταση και σήμανση των θέσεων των ουρανίων σωμάτων. Το 300 Π.Χ ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΠΥΡΓΟΤΗΣ εισηγήθηκε την ίδια θεωρία με τον ΕΥΔΟΞΟ (θεωρία ΕΠΙΚΥΚΛΙΩΝ 400 Π.Χ).

Ναυμαχία του Αρτεμισίου

Η Ναυμαχία του Αρτεμισίου, που διεξήχθη παράλληλα με τη μάχη των Θερμοπυλών, είναι θαλάσσια σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων και Περσών, κατά τη δεύτερη περσική εισβολή.

Οι Πέρσες ξεκίνησαν, υπό την ηγεσία του Ξέρξη Α', εισβολή στην Ελλάδα, με στόχο να αποκαταστήσουν το γόητρο τους μετά την ήττα από τους Αθηναίους στον Μαραθώνα, το 490 π.Χ. Ο Αθηναίος πολιτικός και στρατηγός Θεμιστοκλής πρότεινε στους Έλληνες να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες στους στενούς χώρους των Θερμοπυλών και του Αρτεμισίου.

Ο περσικός στόλος είχε χάσει περίπου τετρακόσια πλοία λόγω θύελλας στη Μαγνησία, ενώ αργότερα έχασε άλλα διακόσια πλοία στην Εύβοια, τα οποία έστειλε για να παγιδεύσει τους Έλληνες. Μετά από δύο μέρες μικροσυγκρούσεων, ξεκίνησε η κύρια μάχη, που έληξε για τους αντιπάλους με ίσες απώλειες. Οι Έλληνες, όμως, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στη Σαλαμίνα, όταν έμαθαν το αποτέλεσμα της μάχης των Θερμοπυλών.

Στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, ωστόσο, οι Έλληνες πέτυχαν αποφασιστική νίκη, λόγω του ότι κατάφεραν να παρασύρουν τους Πέρσες στα στενά. Μετά την ήττα στη Σαλαμίνα, ο Ξέρξης, με το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του, υποχώρησε στην Ασία, αναθέτοντας στον Μαρδόνιο την υποδούλωση της Ελλάδος. Αλλά, οι Έλληνες πέτυχαν αποφασιστικές νίκες στις Πλαταιές και στη Μυκάλη, αναγκάζοντας τους Πέρσες να υποχωρήσουν ολοκληρωτικά.

Η Ναυμαχία του Τραφάλγκαρ, έγινε στις 21 Οκτωβρίου 1805 στο Ακρωτήριο Τραφάλγκαρ στα δυτικά παράλια τηςΙσπανίας κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Τρίτης Συμμαχίας που δημιούργησαν οι Άγγλοι εναντίον της Γαλλίας. Ήταν η πιο σημαντική ναυμαχία των Ναπολεόντειων πολέμων και η βασικότερη ναυμαχία του19ου αιώνα. Ο στόλος του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού, αποτελούμενος από 27 πλοία, κατέστρεψε τον ενωμένο στόλο Γάλλων και Ισπανών που αποτελούνταν από 33 πλοία. Γάλλοι και Ισπανοί έχασαν 22 πλοία, ενώ οι Βρετανοί κανένα. Ο διοικητής του Βρετανικού Στόλου Ναύαρχος Νέλσονσκοτώθηκε προς το τέλος της μάχης, όμως ήδη η εξέλιξη της ναυμαχίας εκείνη την ώρα του είχε εξασφαλίσει τον τίτλο ενός από τους μεγαλύτερους ήρωες της Βρετανικής στρατιωτικής ιστορίας.Η Βρετανική νίκη έβαλε τέλος στα σχέδια του Ναπολέοντα να κάνει απόβαση στη Βρετανία δια μέσου της Μάγχης. Από τη στιγμή που εξαλείφθηκε η απειλή της εισβολής, τα Βρετανικά στρατεύματα μπορούσαν πλέον να χρησιμοποιηθούν στις μάχες στην Ευρώπη, πράγμα που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τελική ήττα του Ναπολέοντα. Μετά τη ναυμαχία το Βρετανικό Ναυτικό έγινε η πρώτη ναυτική δύναμη στον κόσμο, μέχρι την εμφάνιση της Αυτοκρατορικής Γερμανίας πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, εκατό χρόνια μετά.Ο Ναύαρχος Νέλσον έγινε ο μεγαλύτερος στρατιωτικός ήρωας της Βρετανίας και πηγή έμπνευσης για το Βασιλικό Ναυτικό. Στα 1808 ο "Κίονας του Νέλσον" ανεγέρθηκε στο Δουβλίνο για να τιμήσει τον Νέλσον και τις νίκες του (πολλοί απ' τους ναύτες που πήραν μέρος στη Ναυμαχία του Τραφάλγκαρ ήταν Ιρλανδοί) και σωζόταν μέχρι το 1966, οπότε τον ανατίναξε ο Ι.Ρ.Α. Η πασίγνωστηπλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου πήρε το όνομά της από την τοποθεσία της ναυμαχίας. Από πάνω της δεσπόζει το άγαλμα του Νέλσον πάνω στη "Στήλη του Νέλσον" που ανεγέρθηκε το 1843. Σε αντίθεση μ' αυτά, πολλές γενιές παιδιών στηΓαλλία μάθαιναν στα σχολεία ότι το Τραφάλγκαρ "ήταν ναυμαχία που δεν ανέδειξε νικητή και στην οποία σκοτώθηκε ο Βρετανός διοικητής". Μια απ' τις δευτερεύουσες συνέπειες ήταν ότι οι Γάλλοι αξιωματικοί του Ναυτικού σταμάτησαν να προσφωνούνται "κύριε", αλλά "κυρίες" για να δείξουν την αγανάκτησή τους.Ο Άγγλος ναύαρχος με ένα ευφυές στρατήγημα διεμβόλισε τις εχθρικές γραμμές από δύο σημεία, νικώντας κατά κράτος στους γαλλοϊσπανούς, που είχαν παρατάξει τα πλοία τους σε μία γραμμή, το ένα πίσω από το άλλο. Όμως, ένα εχθρικό βόλι από το μουσκέτο ενός ελεύθερου σκοπευτή χτύπησε κατάστηθα τον Νέλσονα στη 1:25 μ.μ. Τρεις ώρες αργότερα (4:30 μ.μ.) άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στη ναυαρχίδα του «Βίκτορι», γνωρίζοντας ότι η ναυμαχία έκλινε υπέρ των Άγγλων. Στις 5:45 το απόγευμα οι εχθροπραξίες σταμάτησαν οριστικά, αφού οι γαλλοϊσπανοί είχαν χάσει 5.781 άνδρες (3.243 νεκροί, 2.538 τραυματίες) και 19 πλοία, ενώ 7.000 είχαν συλληφθεί αιχμάλωτοι, ανάμεσά τους και ο επικεφαλής του στόλου τους ναύαρχος Βιλνέβ. Οι Άγγλοι έχασαν 1.695 άνδρες (449 νεκροί και 1.246 τραυματίες), αλλά κανένα πλοίο.Η αποφασιστική εμπλοκή έγινε το μεσημέρι της 21ης Οκτωβρίου 1805. Από τη μία πλευρά παρατάχθηκαν 33 πλοία του αγγλικού στόλου με 2.148 κανόνια και αρχηγό τον Οράτιο Νέλσονα. Από την άλλη, ο ενωμένος γαλλοϊσπανικός στόλος υπό τον Πιέρ ντε Βιλνέβ, με ίσο αριθμό πλοίων και 2.568 κανόνια. Στις 11:45 π.μ. ο Νέλσων έδωσε το σύνθημα της επίθεσης στους άνδρες του με το μήνυμα: «Η Αγγλία περιμένει από τον καθένα σας να επιτελέσει το καθήκον του»Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1805 ο Γάλλος ναύαρχος Πιέρ Ντε Βιλνέβ έλαβε εντολή να αποπλεύσει με τον στόλο του από το ισπανικό λιμάνι του Κάδιθ, με προορισμό τη Νεάπολη (Νάπολη), όπου θα αποβίβαζε στρατεύματα για τη γαλλική εκστρατεία στη Νότια Ιταλία. Τη νύχτα της 19ης προς την 20ή Οκτωβρίου ο γαλλικός στόλος άφησε το Κάδιξ και προσπάθησε να περάσει απαρατήρητος τη Δυτική Μεσόγειο για να μην αναγκαστεί να δώσει μάχη με τον αγγλικό στόλο, που καιροφυλακτούσε. Δεν τα κατάφερε, καθώς τον πρόλαβε ο Νέλσων στα ανοιχτά του ακρωτηρίου Τραφάλγκαρ.

Ναυμαχία της Γιουτλάνδης

Η Γιουτλάνδη είναι χερσόνησος της κεντρικής Ευρώπης, που αποτελεί την ηπειρωτική Δανία, μεταξύ της Βόρειας Θάλασσας και της Βαλτικής. Σε απόσταση περίπου 70 ναυτικών μιλίων από τις δυτικές ακτές της έλαβε χώρα η μεγαλύτερη ναυμαχία του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μία από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες στην Ιστορία. Στις 31 Μαΐου 1916 αναμετρήθηκαν ο Μεγάλος στόλος του Βασιλικού Ναυτικού του Ηνωμένου Βασιλείου(Grand Fleet) και ο Στόλος Ανοικτής Θάλασσας του Γερμανικού Αυτοκρατορικού Ναυτικού (Hochseeflotee). Στην αναμέτρηση αυτή, την οποία οι Γερμανοί αποκαλούν Ναυμαχία του Σκαγεράκη, από το ομώνυμο στενό που χωρίζει τη Γιουτλάνδη από τη σκανδιναβική χερσόνησο, πήραν μέρος 271 πολεμικά πλοία, τα οποία επάνδρωναν περισσότεροι 60.000 ναυτικοί. Ποτέ, ως τότε, στην Ιστορία δεν βρέθηκαν αντιμέτωπα τόσο πολλά και τόσο μεγάλα σκάφη, με τόσο μεγάλη δύναμη πυρός.

Ναυτικός αποκλεισμός

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο οποίος είχε ξεσπάσει είκοσι έναν μήνες νωρίτερα, διέψευσε γρήγορα τις προσδοκίες των εμπλεκομένων για σύντομη επικράτηση. Η κατάσταση αυτή ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστη για την Γερμανία, η οποία είχε πλέον να αντιμετωπίσει την εμπλοκή σε τρία μέτωπα: Το ανατολικό, απέναντι στην Ρωσία, το δυτικό, ανάντια στους συνασπισμένους Γάλλους καιΒρετανούς και τον ναυτικό αποκλεισμό στη Βόρεια Θάλασσα από τα πολεμικά σκάφη του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο τελευταίος είχε διπλό αντίκτυπο, τόσο στρατιωτικό όσο - και κυρίως - οικονομικό. Κάθε εμπορικό πλοίο, ακόμη και όσα ύψωναν σημαίες ουδετέρων χωρών, υφίστατο νηοψία, αν δε κατευθυνόταν προς γερμανικά λιμάνια, παρεμποδιζόταν και το φορτίο του κατάσχετο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την οξεία έλλειψη πρώτων υλών για τη βιομηχανία αλλά και τροφίμων για τον πληθυσμό. Παράλληλα, ο αποκλεισμός οδήγησε σε διακοπή της επικοινωνίας με τις υπερπόντιες κτήσεις, με κίνδυνο να είναι αδύνατη η υπεράσπισή τους.

Η αρχική αντίδραση της Γερμανίας ήταν η καθιέρωση του υποβρυχιακού πολέμου. Μικρά και ευέλικτα, τα σκάφη αυτά περνούσαν ανάμεσα στα θαλάσσια ναρκοπέδια και τις νηοπομπές και παρενοχλούσαν τον εφοδιασμό των Συμμάχων, στρεφόμενα εναντίον του εμπορικού τους στόλου. Τον ίδιο στόχο είχαν και τα πειρατικά, μεμονωμένα ταχύτατα καταδρομικά, που δρούσαν σε απομακρυσμένα λιμάνια της υδρογείου. Οι Βρετανοί έπρεπε να διασπείρουν τις δυνάμεις τους για να υπερασπίσουν τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο, όπως ήταν τότε ο βρετανικό. Παρόλα αυτά, ο ναυτικός αποκλεισμός δεν χαλάρωνε.

Ναυμαχία του Ναυαρίνου
Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο (επίσης Ναβαρίνο) έγινε στις 20 Οκτωβρίου του 1827, κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης (1821-1832) στον κόλπο Ναυαρίνο, στη δυτική ακτή της χερσονήσου της Πελοποννήσου στο Ιόνιο Πέλαγος.
Ο κεντρικός παράγοντας που καθόρισε την επέμβαση των τριών ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων στην ελληνική σύγκρουση ήταν οι φιλοδοξίες της Ρωσίας να επεκταθεί στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας εις βάρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η συναισθηματική υποστήριξή της για τους συντρόφους-ορθόδοξους χριστιανούς Έλληνες, οι οποίοι είχαν επαναστατήσει εναντίον της οθωμανικής κυριαρχίας το 1821. Αφού οι προθέσεις της Ρωσίας θεωρήθηκαν σημαντική γεωστρατηγική απειλή από τις άλλες δυνάμεις, και ειδικά από τη Μεγάλη Βρετανία, η βρετανική και αυστριακή διπλωματία στόχευαν στην παρεμπόδιση της ρωσικής επέμβασης, με την ελπίδα ότι η οθωμανική κυβέρνηση θα πετύχαινε την καταστολή της εξέγερσης. Αλλά το 1825, η ενθρόνιση του τσάρου Νικόλαου B' στο ρωσικό θρόνο, σημάδεψε την υιοθέτηση μιας επιθετικότερης "ελληνικής" πολιτικής, υποχρέωσε τη Μεγάλη Βρετανία να επέμβει, με το φόβο ότι μια ασυγκράτητη Ρωσία θα αποσυνέθετε ολοκληρωτικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Γαλλία ένωσε τις άλλες δύο δυνάμεις προκειμένου να αποκατασταθεί ο ηγετικός ρόλος της στις ευρωπαϊκές υποθέσεις μετά από την ήττα της στους Ναπολεόντειους πολέμους. Οι κυβερνήσεις και των τριών δυνάμεων δέχονταν επίσης υπό την έντονη πίεση της εγχώριας κοινής γνώμη τους ώστε να ενισχυθούν οι Έλληνες, ειδικά μετά από την εισβολή της Πελοποννήσου, το 1825, από τον υποτελή στους Οθωμανούς Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου και τις αγριότητες του στρατού του σε βάρος του γηγενούς πληθυσμού.
Οι δυνάμεις συμφώνησαν με τη Συνθήκη του Λονδίνου (1827), περί τα τέλη Ιουνίου, να αναγκάσουν την οθωμανική κυβέρνηση να παραχωρήσει αυτονομία στους Έλληνες και απέστειλαν ναυτικές μοίρες στην ανατολική Μεσόγειο για να επιβάλουν την πολιτική τους. Η Ελληνική πλευρά με πράξη της 21 Ιουνίου (παλαιό ημερολόγιο) δέχθηκε αμέσως την συμφωνία αλλά ο Ιμπραήμ, που στο μεταξύ ήλεγχε σχεδόν όλη την Πελοπόννησο, ζήτησε προθεσμία έως ότου λάβει εντολές από την Αίγυπτο και την Κωνσταντινούπολη. Ο ίδιος υποσχέθηκε ότι ο στόλος του δεν θα εξέλθη από την Πύλο πριν έλθουν οι διαταγές που περιμένει.
Την 6η Σεπτεμβρίου συνέβη ναυτικό επεισόδιο μεταξύ βρετανικών και τουρκοαιγυπτιακών πλοίων στα παράλια της Δωρίδας, όπου τα πλοία "Άστιγξ" και "Καρτερία" κατέστρεψαν 6 μικρά τουρκικά σκάφη και ένα αλγερινό. Μετά από αυτό, την 19 Σεπτεμβρίου, σημαντική μοίρα του τουρκοαιγυπτιακού στόλου παραβίασε την υπόσχεση και απέπλευσε από την Πύλο για να τιμωρήσει τα βρετανικά πλοία. Ο ναύαρχος Κόδριγκτον ορμώμενος από τη Ζάκυνθο με δύο μόνο πλοία ανάγκασε την τουρκοαιγυπτιακή μοίρα να επιστρέψει στο λιμάνι αλλά ο Ιμπραήμ έστειλε στρατό στην ξηρά όπου προέβη σε καταστροφές των καλλιεργειών ως αντίποινα. Ο Χάμιλτον δήλωσε ότι "αν αφήσουμε τον Ιμπραήμ να παραμείνει στην Ελλάδα, το ένα τρίτο των κατοίκων θα λιμοκτονήσει". Οι τρεις επικεφαλής, αντιναύρχος Κόδριγκτον, υποναύαρχος Δεριγνύ και υποναύαρχος Χέιδεν έκριναν ότι δεν πρέπει να παραμείνουν θεατές των βιαιοπραγιών των Οθωμανών. Προηγουμένως ο Στράτφορντ Κάνιγκ είχε δώσει στον Κόδριγκτον την δική του ερμηνεία της Συνθήκης του Λονδίνου: "Αν δεν εισακουσθεί ο λόγος σας, μεταχειριστείτε τα πυροβόλα".
Μετά από αυτό οι ναύαρχοι συμφώνησαν ότι ο Ιμπραήμ παραβιάζει τις συμφωνίες και απαίτησαν από αυτόν να αποπλεύσουν τα πλοία του προς Αίγυπτο και Κωνσταντινούπολη αλλιώς θα του επιτεθούν. Ο συμμαχικός στόλος εισήλθε στην Πύλο την 8 Οκτωβρίου και άρχισε να παίρνει θέσεις μάχης. Μια βρετανική λέμβος με σημαία κήρυκος προσέγγισε ένα αιγυπτιακό πυρπολικό με σκοπό να του ζητήσει να απομακρυνθεί. Οι Αιγύπτιοι πυροβόλησαν πρώτοι και σκότωσαν αξιωματικό που επέβαινε στην λέμβο. Ακολούθησε ανταλλαγή πυροβολισμών και σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν περισσότεροι ναυτικοί μέσα στην λέμβο. Παρόμοιο επεισόδιο έγινε και σε άλλο σημείο. Ο Κόδριγκτον έστειλε τον Έλληνα πρωρέα Μιχαήλ να ζητήσει από τον Αιγύπτιο ναύαρχο να παραμείνει ουδέτερος. Αφού ο Μιχαήλ παρέδωσε το μήνυμα, ενώ επέστρεφε στη λέμβο δέχθηκε εν ψυχρώ πυροβολισμό από Τούρκο ναυτικό, ο οποίος διέκρινε ότι ο απεσταλμένος του Άγγλου ναυάρχου ήταν Έλληνας. Ο Δεριγνύ από την πλευρά του ζήτησε επίσης από την πλησίον του Αιγυπτιακή φρεγάτα να μην ανοίξει πυρ. Ωστόσο, η ένταση δεν ήταν δυνατόν πλέον να ελεγχθεί. Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος, κρίνοντας ότι έχει υπεροχή άνοιξε πυρ κατά συμμαχικών πλοίων και η ναυμαχία άρχισε σε όλη τη διάταξη των πλοίων. Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος υπερτερούσε αριθμητικά και ταυτόχρονα υποστηριζόταν από πυροβόλα των γύρω φρουρίων.
Σε κρίσιμη στιγμή της ναυμαχίας μπήκε στο λιμάνι ο Ρωσικός στόλος από οκτώ πλοία. Λεπτομερείς περιγραφές της μάχης αναφέρουν ότι τα πλοία ήταν τόσο κοντά μεταξύ τους, ώστε εμπλέκονταν τα ξάρτια τους οι δε ναύτες έβαλαν ακόμα και με πιστόλια. Μέχρι ώρα 5 το απόγευμα τα πλείστα των τουρκοαιγυπτιακών πλοίων είχαν καταστραφεί ή παραδοθεί. Οι απώλειες των Οθωμανών υπολογίζονταν σε 6.000 ενώ μόνο πάνω στην τουρκική και αιγυπτιακή ναυαρχίδα οι νεκροί και οι τραυματίες ήταν περίπου 1.000. Από τη συμμαχική πλευρά οι νεκροί και τραυματίες ήταν 654 άνδρες εκ των οποίων 272 Βρετανοί, 184 Γάλλοι και 198 Ρώσοι. Ο Δεριγνύ ανέφερε ότι "στην ιστορία δεν υπήρξε μεγαλύτερη καταστροφή στόλου".
Την επομένη ημέρα οι σύμμαχοι απαίτησαν από τον Ιμπραήμ, που στο μεταξύ είχε καταφύγει στα βουνά της Μεσσηνίας, να υψώσει λευκή σημαία σε όλα τα φρούρια με την απειλή ότι αν ριχτεί έστω και ένας πυροβολισμός θα θεωρηθεί ως κήρυξη πολέμου. Οι Οθωμανοί αποδέχτηκαν και υπεγράφη ανακωχή πάνω στην ναυαρχίδα του Κόδριγκτον.